دوشنبه, ۱۱ آذر ۱۳۹۲، ۰۷:۰۶ ق.ظ
از خوبی‌های ایستادن پای شش‌گوشه
به بهانه روزهای آخر کربلا بودن...
ماه محرم، مهمانی حریمش را لایق شدیم و هزار قافله دل را هر سحر حوالی حریم مستجابش به منزل دعا می‌رساندیم
باید برگشت، اما به سبک حبیب در هفتم محرم: به اذن امام و برای دعوت قبیله خود به کربلا و امامش
وقتی انسان خودش را در مقابل این سیل اشتیاق قرار می‌دهد، کم‌کم او هم دلش می‌خواهد و هوس می‌کند!
کم کم پیش خود می‌گوید: «ای کاش من هم این‌طور محب و عاشق حضرت ارباب بودم!» این‌طور همیشه احساس دوری از این آستان اذیتش می‌کند و دلتنگ می‌شود.
تماشای حوالی شش‌گوشه هم الهام بخش و عاشق‌ساز است
حوالی شش‌گوشه او این گونه است، تو بگو خودش چه قیامتی است...
اللهم ارزقنا...