همین که اسم روضه امام حسین می‌آید انسان
احساس می‌کند وارد حریم دیگری شده
یک دفعه نقش‌ها عوض می‌شوند: همه می‌شوند خادم و نوکر و کفش‌جفت‌کن و چای‌ریز و...
یک دفعه انسان‌ها بدی‌های‌شان زایل می‌شود
همه با هم مهربان‌تر می‌شوند اصلا همه از حسینیه که وارد می‌شوند یک جور مقدس می‌شوند!
همه یک دفعه خوب می‌شوند به برکت خیمه حضرت حسین
هنوز تازه اشکی جاری نشده ولی همین که اسم امام حسین و روضه‌ش می‌آید بس است برای عوض شدن
اگر دلی بلرزد و اشکی سرازیر شود که دیگر هیچ...
یادمان باشد:
محرم و صفر تمام می‌شود
اما روضه هرگز!
ما با روضه زنده ایم...
به بهانه روزهای آخر کربلا بودن...
ماه محرم، مهمانی حریمش را لایق شدیم و هزار قافله دل را هر سحر حوالی حریم مستجابش به منزل دعا می‌رساندیم
باید برگشت، اما به سبک حبیب در هفتم محرم: به اذن امام و برای دعوت قبیله خود به کربلا و امامش
وقتی انسان خودش را در مقابل این سیل اشتیاق قرار می‌دهد، کم‌کم او هم دلش می‌خواهد و هوس می‌کند!
کم کم پیش خود می‌گوید: «ای کاش من هم این‌طور محب و عاشق حضرت ارباب بودم!» این‌طور همیشه احساس دوری از این آستان اذیتش می‌کند و دلتنگ می‌شود.
تماشای حوالی شش‌گوشه هم الهام بخش و عاشق‌ساز است
حوالی شش‌گوشه او این گونه است، تو بگو خودش چه قیامتی است...
موکب بالطف باسم الجامعات
امشب به مناسبت شهادت امام سجاد هیئت بزرگی از دانشگاه‌های عراق آمده بودند، کل بین‌الحرمین را پر کرده بودند: جامعة بابل، جامعة کوفه، جامعة ذی قار...
هریک گروه با خود دمی جداگانه داشت اما همه دم‌هایشان به این مصرع می رسید: "موکب بالطف باسم الجامعات"
هیئتی به نام دانشگاه‌ها
برای ما هم ایشاالله بماند برای اربعین...
«من روضه ام را خواندم»
روز عاشورا، مادرم گفت: «برو روضه گوش کن تا چند کلام حرف حساب بشنوی». گفتم: من حالا کاری دارم بعد خواهم رفت.
رفتم اتاق، اما خودم ناراحت شدم. حال عجیبی به من دست داد، قلم را برداشتم و تابلوی «عصر عاشورا» را شروع کردم. قلم را که برداشتم همین تابلو شد که الان هست، بدون هیچ تغییری.
مادرم که برگشت، به او گفتم: «من روضه ام را خواندم».
وی ادامه می‌دهد: الان که بعد از ۳۰ سال به این تابلو نگاه می‌کنم، می‌بینم اگر می‌خواستم این کار را امروز بکشم، باز هم همین تابلو به وجود می‌آمد، بدون هیچ تغییری. یک چیزی دارد این تابلو که خود من هم گریه‌ام می‌گیرد…(مشاهده خبر)
/abedini/f92-8-29.jpg)
بعد از داستان کربلایت همه چیز روایت روی تو شد
نه فقط علم و بیرق و دسته عزا و اشک
نه فقط شهادت و مرگ و خون و زندگی
بلکه حتی "آب" و "نعل اسب" و "حصیر" هم یادآور تو شد و روضه‌خوان دردهایت
آن‌چنان با عرفه‌ات نیز پیش‌خوانی روضه‌هایت کردی...در ذکر نعمت‌های خدا و شکر او...
همه نعمت‌های خدا در پیکرت روضه‌خوان تو شد به اشارت دعای عرفه: لب...دندان...مو...صورت...قلب...
جور دیگر باید دید...
همه ذرات، روضه‌خوان حسین است
اگر در امتداد نگاه امام سجاد قرار بگیری: شیرخواره، آب روان، ذبح گوسفند...
دسته عزای بنی اسد: زنانی غیورتر از مردان
دیروز دسته بنی اسد آمده بودند، زنان بنی اسد، همان زنان غیوری که طلایه دار دفن شهدای کربلا شدند...
مردانشان هم آمدند.
نوحه و عزا را از زنان باید آموخت، اما ناگهان مرد و زن شیون کردند
دسته عزا حصیر آورد...لااله الا الله...
مگر به کربلا کفن به غیر بوریا نبود...
کفنی داشت ز خاک و کفنی داشت زخون...
حسین زبان بین المللی عشق است، بهترین روضه در کربلا همین است: حسین...حسین
"تنهاترین! به ذکر مصیبت چه حاجت است
ما را نسیم نام تو دیوانه می‌کند"
همه روضه "یا حسین" را می‌فهمند. همه زبان فراگیر عشق را خوب می‌دانند، زبان اشک، زبان فطرت، زبان آتش دورن سینه، زبان حسین...
/DAS/picbank/ashoora92/toveirig%20(4).jpg)
/darabi/mokab26%208%2092%20(31).jpg)