پای صحبت استادسنگری...
همه می دانند که « حسین » فقط یک نام، برای نامگذاری نور چشمان، سوگند خوردن برای نان و تعویذی برای حفظ جان نیست. ما معتقدیم حسین، برای یک دهه ی سال و توسّعاً چهل روز،آفریده نشده است . او آمده است تا « چلچراغ هدایت» و « کشتی نجات امت » باشد. او مصمّم است تا اندیشه های کژ را راست گرداند و پاکی ها را جایگزین پلشتی ها کند. قیام کرده تا دانش بشر را به کمال و معرفت او را به نهایت برساند و در یک کلام نه مسلمان را که انسان را به حیات طیّبه و کمال حق خواسته رهنمون شود. پس علم، بدون حضور و بینش او، بسیار تهیدست و عرفان بی فانوس یاد و شوق او، در کوره راه های ظلمات، محکوم گمراهی است و انسان، بی ولایت او در خسران ابدی، خواهد سوخت . . .
آری، «حسین» نه تنها یک نام، که نشان تعالی انسان، برمدارانسانیت و ایمان است. حسین، یک جریان آسمانی برگستره ی زمین و یک کهکشان پاکی، درآغوش آسمان است. اصلاً حسین یک فرهنگ تعالی بخش است و دریغ و درد که آدمی، دیر به این حقیقت دست می یابد.
و قیام شگفت و بی نظیر آن رادمرد علیه السلام در عاشورای شصت و یک هجری، رویداد عظیمی است که دل همه ی آزادگان را تا صبح رستاخیز به خود مشغول داشته است. هر شیعه ی شیفته ای، سعی بر این دارد، تا خود را در زمره ی آشفته دلان آن حضرت، جای دهد و نام در زمره ی سوداگران عشق جان سوز این کنعانی معرفت ثبت کند.
« اگر حسین مصباح است، مجلس بی نور، بی روشنی، مجلسی که سرانگشت اشارتی به بینایی، بصیرت، دقت، راه شناسی، خودشناسی، دشمن شناسی و مانع شناسی نداشته باشد آن مجلس قطعاً حسینی نیست. و اگر در مجلسی عبور از موج ها را یاد نگیریم، عبور از تنگناها و دشواری ها و بحران ها را یاد نگیریم، تمسک و توسل به سفینه ی نجات پیدا نکرده ایم. در مرکز قیامت حسین، در مرکز رجعت حسین، در مرکز ظهور حسین، چرا در مرکز کار و اندیشه و عمل و محافل ما حضرت اباعبدالله نباشد؛ پس ما نفس به نفس به حسین نیازمندیم ....»
