اهلبیت(ع) در این شرایط یک فرصت استثنایی هستند که حتی آدمهای خودخواه هم میتوانند اهلبیت(ع) را دوست داشته باشند. دلیلش هم این است که محبت به ائمه(ع) آدم را میسوزاند و در اوج محبت است که دیگر خودت نیستی و فقط او هست. آن لحظهای که به سهولت میتوان اخلاص را تجربه کرد در محبت اهلبیت(ع) است. این مطلب را در روضهها و مظلومیتهای اهلبیت(ع) میتوانی تجربه کنی که دیگر برای خودت نیستی و برای دیگری میسوزی. اگر در این حال به تو بگویند که این عزاداری، پاداش و اجر هم دارد، میگویی: من به دنبال پاداش نیستم. من نیامدهام چیزی را تصاحب کنم. من میخواهم برای او باشم، برای حسین(ع) و بچههای حسین(ع)...
(برداشتی از حجت الاسلام پناهیان، بیان معنوی)