با وسیله تا هدف (درنگی در روایت نبوی: انّ الحسین مصباح الهدی و سفینه النجاه)
در قدیم برای نشان دادن خشکی و ساحل نجات از فانوس دریایی استفاده می‌شد. طوفان‌زدگان و گم‌شدگان از طریق این نور خود را به ساحل می‌رساندند.
برای کسی که گم شده و راه نمی‌داند نشان دادن "هدف"، عامل شناخت سمت و سوی حرکت خواهد بود. اما کسی که هدف را شناخت، نیاز به چیز دیگری هم دارد و آن "وسیله" رسیدن به هدف است.
برای شرح این نگاه از همان استعاره نبوی می‌توان الهام گرفت:
برای گم شده در دریا دو چیز مهم است:
اولین چیز جهت است که فانوس دریایی(مصباح) نقش هدایت‌گری به سمت هدف را ایفا می‌کند
دومین چیزی که برای رسید به هدف لازم و حیاتی است، وسیله است که در این مثال همان کشتی است(سفینه)
و حسین هر دو آن‌ها ست: هم هدف است و هم وسیله
از طریق خودش باید به خودش رسید... خودش باید پرده‌ها را کنار بزند تا به نور
برسیم...
