می‌گفت:
تا خوب نشدید برید کربلا، چون این‌طور فکر می‌کنید که "شما" امام حسین را دوست دارید.
اما اگر خوب بشید و برید کربلا، دق می‌کنید...
چرا که آن‌وقت یک بدن پاره پاره را می‌بینید که به شما خوش‌آمد می‌گوید.
آقایی که آغوش باز کرده و شما را تحویل می‌گیره. اون‌طوری می‌فهمید که قصه برعکس بوده...
"حسین" ما را دوست داشته قبل از آن که "ما" او را دوست بداریم.
