در حواشی روضه ورودیه:

درست است که کربلا سراسر کرب و بلاست اما در عمق روضه‌هایش و در بیان امام راهکار مواجهه با مصیبت‌ها و رنج‌ها را هم باید دید.آغاز ورود به کربلا و نحوه روبروشدن امام با بلاها در این عبارت نهفته است: اعوذ بالله من الکرب و البلاء. پناه بردن به خدا

و حسین در سراسر داستان کربلا به این کهف پناه می‌برد: از خطبه هفتم ذی‌الحجه در مکه(موطنا علی لقاء الله...) تا مناجات‌هایش در روز عاشورا (اللهم انت ثقتی فی کل کرب و انت رجائی فی کل شده و...)

o        کاش در مصیبت‌ها و سختی‌ها از حسین یاد بگیریم: خدا را در مشکلات فراموش نکنیم...دائم به یاد خدا بودن و این‌گونه وارد کربلا شدن...اعوذ بالله من الکرب و البلاء.

o        رد پای خدا را در مشکلات بهتر ببینیم. راز کم نیاوردن امام، سرّ استقامت حضرت همین است: تکیه بر خدا:

·         موطنا علی لقاء الله

·         اعوذ بالله...

·         اللهم انت ثقتی فی کل کرب...

·         اللهم متعالی المکان...

o        شما نیز سختی‌هایتان را با حسین شیرین کنید. خدا یک نشانه از خود در کربلا به یادگار گذاشته است به نام حسین(در عین ملکوتی بودن، ملموس و عینی) به حسین پناه ببرید در سختیها تا کم نیاورید چنان‌که فطرس به حسین پناه برد: و عاذ فطرس بمهده (زیارت روز سوم شعبان امام حسین)

ثمره این نگاه می‌شود نگاه زینبی که کربلای پرسختی و محنت را زیبا ببیند(ما رایت الا جمیلا)

o        کربلا دانشگاه بزرگ خلقت است. نه فقط شما بلکه خدا همه انبیایش را به این سرزمین فرستاده تا آموزش ببینند. همه باید از حسین- آموزگار بزرگ این کلاس هستی_ رسالت خود را بیاموزند.

همه باید از حسین یاد بگیرند: حسین جان! به ما هم دروس زندگی را بیاموز!

راه ورود به سختی‌ها چیست؟ اسم رمز ورود به کرب و بلا چیست؟ "اعوذ بالله..."

o        آن‌چنان که از نفس به خدا می‌گریزی: اعوذ بالله من نفسی

آن‌چنان که از شیطان به خدا می‌گریزی: اعوذ بالله من الشیطان الرجیم

از سختی‌ها هم به خدا بگریز؛ پناهگاه همه خداست: اعوذ بالله من الکرب و البلاء

فقط روضه و سختی در این فراز نبین! بزرگی روح حسین و نگاه توحیدی او را هم نگاه کن.

o        هنوز سختی‌ها به اوج نرسیده است خدا را یاد کنیم. هنوز عاشورا نشده است ولی امام همیشه همراه خداست.

نه فقط وسط معرکه‌ها، نه فقط در بدترین حالت‌ها امام فقط در گودال خدا را صدا نمی‌زند، از ورودش در کربلا و حتی پیش‌تر از آن در هفتم ذی‌الحجه -در مکه- همه‌جا سخن از خداست.

جنگ رو هم هیئت‌های امام حسین اداره کرد

روایت جنگ از حنجره یک لوطی داش‌مشتی: سید ابوالفضل کاظمی

ما هر چی داریم از امام حسین داریم. ما سال‌ها زیر دست اکبر ناظم، حسن ذوالفقاری، احمد صالح، مرشد باقر، مرشد اسمال، شیخ رضا سراج و کافی بودیم. همه رو احترام می‌کنیم. اون‌ها پیشکسوت بودن و سردمدار... ما اومدیم بگیم نود درصد شهدا  و رزمنده‌ها، از هیئت‌ها هستن. این هیئت‌های محلی، جبهه رو اداره کردن. حتی یه درصد از سیاسیون هم تو جبهه خودشون رو نشون ندادن. دانشگاهی و دکتر و مهندس هم اگه بوده، هیئتی بوده و از هیئت محلش اومده جنگ. غیرت و هنرنمایی بچه‌های هیئت اگه نبود، این شهر، شهر نبود و ما هم الان این جا نبودیم... (کوچه نقاش‌ها، ص491)

خدایا سلیقه بده!

می‌گفت: به یکی از شاگردان آیت‌الله حکیم بزرگ گفتم: در زمان حیات ایشان توصیه چشم‌گیری شنیدی؟

جواب داد: حرم امام حسین کنار شش‌گوشه بودم، از ایشان پرسیدم: این‌جا که تحت قبه است و دعا مستجاب، منِ آخوند چی بخواهم از آقا؟

فرمود: توی آخوند از امام حسین بخواه بهت سلیقه بدهد!

 

ما بعدالتحریر: مثلا روز عید مثل بعضی مادحان در حرم مولا دم نگیریم: "وای علی کشته شد!" دمی که فقط برای ایام شهادت است -و حتی ایام دیگر نیز خوانده نمی‌شود- بیاوریم روز عید در صحن مولا اجرا کنیم!

از کرامات چای روضه!

آیت الله بهجت حفظه الله وقتى فرمودند: یکى از علما که صاحب رساله بود حضرت رسول (صلى الله علیه و آله و سلم ) را در خواب دید. حضرت به او فرمود: نمى خواهى رساله بدهى ؟ گفت : نه ، مى خواهم منبر بروم . حضرت فرمود: پس سه چیز را رعایت کن .
1. وقتى وعده دادى به وعده خود وفا کن .
2. اگر چاى در بین روضه دادند، ناراحت نشو.
3. به پول کم و زیاد اعتنا نکن .

حسین علیه‌السلام در مرکز کار و اندیشه و علم و عمل باید باشد

پای صحبت استادسنگری...

همه می دانند که « حسین » فقط یک نام، برای نامگذاری نور چشمان، سوگند خوردن برای نان و تعویذی برای حفظ جان نیست. ما معتقدیم حسین، برای یک دهه ی سال و توسّعاً چهل روز،آفریده نشده است . او آمده است تا « چلچراغ هدایت» و « کشتی نجات امت » باشد. او مصمّم است تا اندیشه های کژ را راست گرداند و پاکی ها را جایگزین پلشتی ها کند. قیام کرده تا دانش بشر را به کمال و معرفت او را به نهایت برساند و در یک کلام نه مسلمان را که انسان را به حیات طیّبه و کمال حق خواسته رهنمون شود. پس علم، بدون حضور و بینش او، بسیار تهیدست و عرفان بی فانوس یاد و شوق او، در کوره راه های ظلمات، محکوم گمراهی است و انسان، بی ولایت او در خسران ابدی، خواهد سوخت . . .

آری، «حسین» نه تنها یک نام، که نشان تعالی انسان، برمدارانسانیت و ایمان است.  حسین، یک جریان آسمانی برگستره ی زمین و یک کهکشان پاکی، درآغوش آسمان است. اصلاً حسین یک فرهنگ تعالی بخش است و دریغ و درد که آدمی، دیر به این حقیقت دست می یابد.

و قیام شگفت و بی نظیر آن رادمرد علیه السلام در عاشورای شصت و یک هجری، رویداد عظیمی است که دل همه ی آزادگان را تا صبح رستاخیز به خود مشغول داشته است. هر شیعه ی شیفته ای، سعی بر این دارد، تا خود را در زمره ی آشفته دلان آن حضرت، جای دهد و نام در زمره ی سوداگران عشق جان سوز این کنعانی معرفت ثبت کند.

« اگر حسین مصباح است، مجلس بی نور، بی روشنی، مجلسی که سرانگشت اشارتی به بینایی، بصیرت، دقت، راه شناسی، خودشناسی، دشمن شناسی و مانع شناسی نداشته باشد آن مجلس قطعاً حسینی نیست. و اگر در مجلسی عبور از موج ها را یاد نگیریم، عبور از تنگناها و دشواری ها و بحران ها را یاد نگیریم، تمسک و توسل به سفینه ی نجات پیدا نکرده ایم. در مرکز قیامت حسین، در مرکز رجعت حسین، در مرکز ظهور حسین، چرا در مرکز کار و اندیشه و عمل و محافل ما حضرت اباعبدالله نباشد؛ پس ما نفس به نفس به حسین نیازمندیم ....»

لحظه‌ای که به سهولت می‌توان اخلاص را تجربه کرد در محبت اهل‌بیت(ع) است به ویژه روضه امام حسین

اهل‌بیت(ع) در این شرایط یک فرصت استثنایی هستند که حتی آدم‌های خودخواه هم می‌توانند اهل‌بیت(ع) را دوست داشته باشند. دلیلش هم این است که محبت به ائمه(ع) آدم را می‌سوزاند و در اوج محبت است که دیگر خودت نیستی و فقط او هست. آن لحظه‌ای که به سهولت می‌توان اخلاص را تجربه کرد در محبت اهل‌بیت(ع) است. این مطلب را در روضه‌ها و مظلومیت‌های اهل‌بیت(ع) می‌توانی تجربه کنی که دیگر برای خودت نیستی و برای دیگری می‌سوزی. اگر در این حال به تو بگویند که این عزاداری، پاداش و اجر هم دارد، می‌گویی: من به دنبال پاداش نیستم. من نیامده‌ام چیزی را تصاحب کنم. من می‌خواهم برای او باشم، برای حسین(ع) و بچه‌های حسین(ع)...

(برداشتی از حجت الاسلام پناهیان، بیان معنوی)

روضه‌خوانی از حنجره تصویر

بلند و مستدام باد این طبع زلال عاشورایی برادر حاج حسین براتی عزیز

برای حضرت ارباب همه می‌توانند نوکری کنند

هرکس به زبانی صفت و مدح تو گوید...

با حسین بودن...

سؤال هرشب هرخیمه‌نشین حضرت ارباب:

امروز چقدر با امام حسین بودیم

و چگونه؟

روضه‌های مگوی امام حسین

غصه این‌جاست...

کیست که برای‌مان از این روضه‌های نگفته و نهفته بخواند:

در دوران خفقان معاویه، مردم امام حسین (علیه‏السلام) را به عنوان حکیم و متکلّم، فقیه و مفسّر نمی‏شناختند. آنان به گونه‏ای در جهل و بی‏خبری فرو رفته بودند که مسایل دینی و قرآنی را از آن حضرت (علیه‏السلام) که از دودمان وحی و پرورده کنار رسول خدا (صلی الله علیه و آله و سلم) بود، نمی‏پرسیدند.

«شیخ صدوق» در کتاب توحید می‏نویسد: «نافع ازرق در حضور حسین بن علی (علیه‏السلام) از ابن عبّاس مطلبی پرسید و سالار شهیدان پاسخ او را داد. نافع با گستاخی و جسارت به امام حسین گفت: من از ابن عبّاس پرسیدم، نه از تو. چرا تو پاسخ دادی؟ ابن عبّاس به ناچار گفت: عیبی ندارد. حسین بن علی (علیه‏السلام) نیز فقیهی دانشمند است»(توحید صدوق، ص80). در آن روزگار، سرگذشت انسان کاملی چون سالار شهیدان که قرآن ناطق و جانشین رسول خدا بود و به اذن خدا از همه حقایق عالم امکان آگاه بود به جایی رسیده بود که بدون معرفی ابن عباس شناخته نمی‏شد.

 (به نقل از شکوفایی عقل در پرتو نهضت حسینی، آیت‌الله جوادی آملی، صفحه 184)

استهلال به سبک زینب سلام‌الله‌علیها

همه به دنبال ماه نو می‌گردند...

به فدای خواهری که او هم به دنبال هلالش می‌گشت: هلالی بر افق نیزه

یَا هِلَالاً لما استَتَمّ کَمالاً...