معلم به تو آگاهی می‌دهد
مربی تو را بار می‌آورد
ولی "سفینه النجاه" فراتر از همه این‌ها تو را در آغوش می‌گیرد، بغل می‌کند و تو را می‌رساند!
رساندن به ساحل نجات کار دستان حسین است و آغوش پرمهرش.
و حضرت حسین قبل از همه، روضه‌خوانانش را در آغوش می‌گیرد.
چه معادله شگفتی! روضه‌خوان با قاری کاری ندارد و بالعکس! خیلی عجیب است...
اگر برای تو قرآن خواندند کار تمام است، باید رقت قلب پیدا کنی، همراه قرآن باید اشک بریزی، رسمش گریه کردن است.
دیگر تو روضه نمی‌خواهی بعد قرآن!
در دفاع مقدس بچه‌ها مقید بودند دوجا گریه کنند:
1.لحظه تلاوت قرآن
2.در روضه امام حسین(برداشتی از حجت‌الاسلام پناهیان)
طرحی برای فکر: می‌شود با آیات قرآن برای حضرت حسین روضه خواند؟
اصلا قرآن با روضه امام حسین چه فرقی می‌کند؟
روضه‌خوان باید قاری باشد و قاری روضه‌خوان!
با وسیله تا هدف (درنگی در روایت نبوی: انّ الحسین مصباح الهدی و سفینه النجاه)
در قدیم برای نشان دادن خشکی و ساحل نجات از فانوس دریایی استفاده می‌شد. طوفان‌زدگان و گم‌شدگان از طریق این نور خود را به ساحل می‌رساندند.
برای کسی که گم شده و راه نمی‌داند نشان دادن "هدف"، عامل شناخت سمت و سوی حرکت خواهد بود. اما کسی که هدف را شناخت، نیاز به چیز دیگری هم دارد و آن "وسیله" رسیدن به هدف است.
برای شرح این نگاه از همان استعاره نبوی می‌توان الهام گرفت:
برای گم شده در دریا دو چیز مهم است:
اولین چیز جهت است که فانوس دریایی(مصباح) نقش هدایت‌گری به سمت هدف را ایفا می‌کند
دومین چیزی که برای رسید به هدف لازم و حیاتی است، وسیله است که در این مثال همان کشتی است(سفینه)
و حسین هر دو آن‌ها ست: هم هدف است و هم وسیله
از طریق خودش باید به خودش رسید... خودش باید پرده‌ها را کنار بزند تا به نور
برسیم...
اگر دستت را بستند بگو "یا علی"
اگر بهت سیلی زدند بگو "یا زهرا"
اگر تنها شدی بگو "یا حسن"
اگر تشنه شدی بگو "یا حسین"
اگر ناامید شدی بگو "یا عباس"
...
اما اگر همه این‌ها با هم برات اتفاق افتاد بگو "یا زینب"
السلام علیک یا جبل الصبر
به مناسبت حماسه سیاسی انتخابات92
مَنْ کَانَ بَاذِلًا فِینَا مُهْجَتَهُ وَ مُوَطِّناً عَلَى لِقَاءِ اللَّهِ نَفْسَهُ فَلْیَرْحَلْ فَإِنِّی رَاحِلٌ مُصْبِحاً إِنْ شَاءَ اللَّهُ (مثیر الأحزان، ص: 41)
هان بهوش باشید که هر کدام از شما آماده است تا در راه آرمان بلند ما قطره قطره خون قلبش را ایثار کند و جان خویش را در راه شهادت و دیدار خدا نثار نماید، بر اوست که بار سفر ببندد و هم‌راهى ما را برگزیند؛ چرا که من به خواست خدا و در پرتو مهر و لطف او بامداد فردا حرکت خواهم کرد.
