در جستجوی هیئت طراز انقلاب

مطلب اول: آسیب‌شناسی هیئات کشور از زبان یک هیئتی

به نام حسین، به کام اسرائیل/ از حسینیه تا حجتیه/ شیعه‌های وهابی/ هیئت علیه هیئت

این متن گزیده سخنرانی حجت‌الاسلام انجوی‌نژاد است. انجوی‌نژاد، غیر از سخنرانی، مداحی و روضه‌خوانی، اداره مجموعه عظیم کانون فرهنگی رهپویان وصال شیراز را نیز بر عهده دارد. وی به بیشتر شهرها و روستاهای کشور سفر کرده و هیئت‌های پرشماری را از نزدیک دیده است. این مواجهه و تعامل، به وی کمک کرده تا دیدی نسبتاً جامع به وضع هیئت‌ها در سراسر کشور داشته باشد. نکته در خور توجه در مورد این سخنرانی این است که این خطیب، در کنار نقد آداب نادرست هیئت، به ریشه‌یابی این آداب و همچنین درمان آن نیز توجه دارد. گزیده سخنان وی که یک آسیب‌شناسی دقیق از وضع هیئت‌هاست، جالب و خواندنی از کار درآمده است.

 

مطلب دوم: یکی از اعضای هیات میثاق با شهدا تشریح کرد:

ارتباط جنگ تحمیلی و شکل گیری هیئت «میثاق با شهدا»/ همه ابعاد یک هیئت باید سیاسی باشد/ با سخنران، مداح و شاعر جلسه می گذاریم

سید ابوالحسن حسینی از مسئولین هیئت دانشجویی «میثاق با شهدا» دانشگاه امام صادق (ع) درباره این هیئت گفت: تأسیس این هیئت به سال ۶۹ بر می گردد…

مطلب سوم: حدیث عشق/آنچه هیئتی ها باید بدانند/حجت الاسلام مهدوی نژاد

عرفه خودتان را به امام حسین برسانید

...گفت که نشد امسال به مکه بروم ولی «تعرفت بکربلا» عرفه را در کربلا درک کردم. امام فرمود: چیزی از دست تو نرفته است. او گفت: عرفات را از دست داده ام! امام فرمود: چیزی از کف تو نرفته است. تعجب کرد و امام ثواب زیارت کربلا را برای او بیان کردند تا به اینجا رسید که فرمود (این را دیگر برای همه نگویید و به اهلش بگویید): هر کس امام حسین(ع) را در عرفه زیارت کند «زار الله فی عرشه» یعنی یک لقائی با پروردگار، آن هم لقائی فی مقام العرش. چه تعبیری کنم گاهی این تعبیرات رهزن می شود. شاید بتوان گفت تجلیات فوق عرشی حضرت حق از آستان امام حسین در عرفه درک می شود. پس زیارت یک سیر کامل الی الله است. منتها این سیر از وادی ولایت عبور می کند و معبر ما به سوی خدا، وادی ولایت است. نمی تواند کسی از وادی ولایت عبور نکند و به سرّ توحید راه پیدا کند. (برداشتی از حجت‌الاسلام میرباقری)

تربیت کادر امام عصر

یاد باد آن روزگاران

...به نظر من کار شما این باشد که یاران اصلی امام عصر(عج) را تربیت کنید به آقا بگوئید که ما می خواهیم در قرارگاه سربازان تو بلندگوی این قرارگاه بشویم ما می خواهیم فقط تربیت کنیم و این سربازان را مسلح به حرارت امام حسین(ع) کنیم و این آدمهایی که ما برای شما تربیت می کنیم...(حاج حسین یکتا، اردوی تشکیلاتی حرم حضرت عبدالعظیم حسنی)

حضرت حسین و داستان درک فطر

خدا روی همه خوبی هاش مهر حسینش را زده است

حتا داستان عید فطرش:

قَالَ الصَّادِقُ أَبُو عَبْدِ اللَّهِ جَعْفَرُ بْنُ مُحَمَّدٍ ع‏ لَمَّا ضُرِبَ الْحُسَیْنُ بْنُ عَلِیٍّ ع بِالسَّیْفِ ثُمَّ ابْتُدِرَ لِیُقْطَعَ رَأْسُهُ نَادَى مُنَادٍ مِنْ قِبَلِ رَبِّ الْعِزَّةِ تَبَارَکَ وَ تَعَالَى مِنْ بُطْنَانِ‏ الْعَرْشِ فَقَالَ أَلَا أَیَّتُهَا الْأُمَّةُ الْمُتَحَیِّرَةُ الظَّالِمَةُ بَعْدَ نَبِیِّهَا لَا وَفَّقَکُمُ اللَّهُ لِأَضْحًى وَ لَا فِطْرٍ قَالَ ثُمَّ قَالَ أَبُو عَبْدِ اللَّهِ لَا جَرَمَ وَ اللَّهِ مَا وُفِّقُوا وَ لَا یُوَفَّقُونَ أَبَداً حَتَّى یَقُومَ ثَائِرُ الْحُسَیْنِ ع.( الأمالی( للصدوق)، النص، ص: 168)

در حوالی  مقتلش بود که از دل عرش ندایی بلند شد: ای امت حیران گم‌راه ستمگر بعد از پیامبر! خدا شما را به عید قربان و فطر موفق نگرداند

و فرمود بر این امر موفق نمی‌شوند تا زمان ظهور منتقمش...

دشمنان حسین به درک فطر نایل نشدند و نمی‌شوند و باب درک فطر را هم بستند و گشاینده این باب خون‌خواهش خواهد بود...

چه نسبت عمیقی است بین دشمنی حسین و عدم درک فطر

و چه نسبت مستقیمی است بین دوستی حسین و درک فطر

فکر می‌کردید درِ عید فطر هم به روی حسین گشوده شود و مفتاحش منتقم او باشد؟!

آری! کل الخیر فی باب الحسین

ویژه خادمین کهنه!

تلاشی برای تازه کردن انگیزه‌های معنوی و بازسازی آن: اینجا

تشوقا الیه...

امام حسین شوق‌انگیزترین بخش دین: اینجا

فتح باب علامه قاضی به برکت حرم حضرت عباس

مطالعه زندگی عارفان این آستان همیشه درس‌آموز است و نوید بخش

چطور علامه قاضی به این مقام رسید؟

در کربلا و در جوار حرم قمر بنی‌هاشم

اصل داستان: این‌جا

انوار کربلا

کربلا این ایام سراسر نور و سرور است

از چند قدمی لحظه استجابت و در حوالی شش گوشه حضرت ارباب به یاد بزرگوارانیم

این ایام همه کربلا گل‌باران است

حتا ضریح قشنگ آقاجان‌مان...

حک کرده‌اند روی دلم ذکر یا حسین

دلم از فرط گنه سنگ شده... کاری کن

که نفس‌های تو در سنگ اثر بگذارد

عشق شیرین

بیستون کندن فرهاد نه کاری است شگفت

عشق شیرین به سر هر که فتد کوه کن است

عشق حسین است چه‌ها می‌کند، یاد پیاده روی اربعین بخیر!

نسبت ما، کربلا و درد داشتن

از حسین عزلت‌نشین گوشه بعضی هیات‌ها تا حسین وسط معرکه‌های زندگی

ما با حسین بودن بی‌درد می‌خواهیم

حال آن‌که با حسین بودن یعنی درد داشتن

آتش‌پاره

نبود بر سر آتش میسرم که نجوشم...

آتیش پاره فحش نیست!

بلکه یک تذکر عرفانی است

آتش پاره کسی است که در حریم پرحرارت کربلا شعله‌ای را پذیرا شده و هرجا برسد با آن گرمابخشی می‌کند

آتش‌پاره آتش‌پراکنی می‌کند، بیانا یا بنانا

آتش‌پاره گفتمان‌ساز است...

خوشا دردی که درمانش حسین است...

با تشکر از وب جناب سجاد اسماعیلی

 

 

کتیبه‌های محتشم

 

بیلبوردهای ما را جمع کردید، با «کتیبه های محتشم» چه می کنید¹؟

هر چند دولت عوض شده، نه حکومت، اما ما از این دست تنهاتر بودیم که جهانی کردیم «مرگ بر آمریکا» را. دلم می‌خواهد این خطوط آخر را من‌باب دل‌نوشت بنویسم؛ عالیجنابان! اگر در روند مذاکرات‌تان، وصیت‌نامه سراسر «مرگ بر آمریکا»ی پدران ما هم احیانا اختلال ایجاد کرده، از شما شرمنده‌ایم! و اگر برق نگاه «آرمیتا و علیرضا» هم آسیب‌رسان به روند مذاکرات است، باز از شما شرمنده‌ایم! ما فکر نمی‌کردیم داغ یتیمی‌مان این همه «برد» داشته باشد که حتی در بازی «برد برد» هم اختلال ایجاد کند! ما را بابت قصور و کم‌کاری ۳۰۰ هزار شهید ببخشید! ما را بابت شهدای‌مان ببخشید که با بدن غرق در خون، فضای صلح و صفا را مکدر کردند! ما را بابت خس خس سینه جانبازان شیمیایی عفو کنید؛ سرفه‌شان مخل سفره دیپلماسی است! کار ما به چه جاهایی رسیده! هرگز باورمان نبود بابت «شهدا! شرمنده‌ایم» شرمنده دیپلمات‌ها شویم! شهدا! چرا هنگام نوشتن وصیت‌نامه، مراقب مذاکره نبودید؟! امام شهدا! چرا این «شیطان بزرگ» را توی دهان ما انداختی؟! تو مقصری! متهم ردیف اول… افراطی‌تر از همه… امامِ «آمریکا هیچ غلطی نمی‌تواند بکند» چرا هنوز مختل می‌کنی روند مذاکره را؟! حضرت روح‌الله! «جنگ فقر و غنا»، «تشکیل هسته‌های جهانی مقاومت»، «ما آمریکا را زیر پا می‌گذاریم» و… همه و همه جمله‌های شماست، نه ما! مشکل اصل‌کاری بوسه شما بود که به جای دست و بازوی دیپلمات‌ها، بر دست و بازوی بچه‌های «مرگ بر آمریکا» فرود می‌آمد! اماما! عذر می‌خواهم، اما بدجور مختل کرده‌ای روند مذاکرات را! غدیر ظاهرا تقدیر نبود؛ دلم برای صدایت تنگ شده خامنه‌ای… اصلا شهدا! شما هم شرمنده‌اید… شرمنده مذاکره، صلح، صفا، زندگی، دیپلماسی، مصلحت‌‌های سیاسی، قیمت دلار، نرخ ارز، محیط زیست، گردشگری، امنیت، آرامش، سازش، گشایش، شرمنده همه چی… به خصوص شرمنده آقازاده‌ها، نوه‌ها و نتیجه‌ها… شوخی‌ها و جدی‌ها! حتی شرمنده متلک‌ها! خانواده شهدا! شما هم شرمنده‌اید… آهای مادر ۴ شهید! تو هم شرمنده باش… آه بلند تو، بیش از تیتر یک کیهان، دامن مذاکرات را گرفته… اینک تو نامحرمی، وندی شرمن محرم! و تنها شهید سازشکاران «احمد شهید» است!! حاج احمد متوسلیان! تو باید به جرم افراط، یارانه‌ات قطع شود… تو هم باید شرمنده باشی… دوکوهه! زمین صبحگاه! فکه! دستواره‌ها! مزار معطر پلارک! پلاک‌های هنوز زیر خاک! «میثم، میثم، عمار»! به گوش‌اید؟! لطفا شرمنده باشید… آری، کار ما به چه جاهایی رسیده! هرگز باورمان نبود خاک زهرایی شلمچه شرمنده میز و صندلی ژنو شود… و مبارزه شرمنده مذاکره… خوب شد از شهید بصیرت حسین غلام کبیری، این شیربچه جنوب شهری بیلبورد نساختیم و الا نخاع دیپلماسی از گردن قطع می‌شد!! من پیشنهاد می‌دهم نام «همت» هم از بزرگراه ام‌القری حذف شود، چرا که بدن بی‌سر، زبان مذاکره را چه می‌فهمد؟! عامل اختلال و تکدر خاطر، از آستین خالی خرازی بیشتر؟! و اگر خون این چند شهید اخیر هم به گوشه‌ای از مسیر مذاکرات ضرر زده، باز هم شرمنده!

راستی، چند صباح دیگر «محرم» است… عاشورا باز هم به موقع از راه رسید… بیلبوردهای ما را جمع کردید که آمریکا عصبانی نشود، اما متوجه نشدید آنچه بیشتر باعث وحشت آمریکا است، داربست عزای حسین(ع) است… دیروز شهدا ندای «هل من ناصر» امام کربلا را شنیدند، امروز محرم، صدای غم و غربت ما را… ارباب با معرفت حقا که حسین(ع) است… «کل یوم عاشورا، کل ارض کربلا»… بیلبوردهای ما را جمع کردید، با «کتیبه‌های محتشم» چه می‌کنید؟! «باز این چه شورش است…» را چه می‌کنید؟! اینها را که دیگر نمی‌توانید جمع کنید و صد البته نمی‌خواهید جمع کنید؛ همه حسینی هستیم، فقط شما یزید زمانه را نشناخته‌اید! ما هنوز همه بیلبوردهای‌مان را نصب نکرده‌ایم؛ آن روز کل شهر «حسین حسین» می‌گوید! آن روز کسی خواهان مذاکره با یزید نیست! آن روز عاشوراست! هر روز عاشوراست! بیلبوردهای ما به شهر برمی‌گردد! ما هرگز با یزید به بازی «برد برد» نمی‌رسیم! آهای دیپلمات‌ها! «روضه امان‌نامه»… بیلبوردهای ما «روضه امان‌نامه» بود! کار ما را جمع نکردید، دشمنی کردید با ابتکار علمدار… علقمه اما همچنان جاری است… نزد سقای آب و ادب، اجر ما محفوظ است… بیلبوردهای ما به شهر برمی‌گردد! آهای اهل سازش! از چشم ما نبینید؛ هرچه می‌کشید، از دست عباس(س) است…

یادداشتی از حسین قدیانی

نقشه راهی برای مادحانی که دوست دارند انقلابی‌تر باشند...

از گوشه چشمان تو خط می‌گیریم:

نقشه راهی بر اساس بیانات مقام معظم رهبری در جمع مداحان و شاعران (دریافت فایل)

برای سیدروح‌الله، ‌شاگرد کلاس عاشورا

به یاد حضرت روح الله که درس باور را از کلاس عاشورا به ما آموخت: می‌شود...می‌توانیم...

آری

"ناشدنی"ها به دلالت کربلا "شدنی" است

سرزمین که همه داشته اش نداشته‌هاست ولی همین تاریخ و جغرافیا عالم را تسخیر خواهد کرد

پوستر ازhttp://kaalgraph.ir/

هیات سکولار!

هیئتها نمیتوانند سکولار باشند؛ هیئتِ امام حسینِ سکولار ما نداریم! هرکس علاقه‌‌مند به امام حسین است، یعنى علاقه‌‌مند به اسلام سیاسى است، اسلام مجاهد است، اسلام مقاتله است، اسلام خون دادن است، اسلام جان دادن است؛ معناى اعتقاد به امام حسین این است. اینکه آدم در یک مجلس روضه یا هیئت عزادارى مراقب باشد که نبادا وارد مباحث اسلام سیاسى بشود، این غلط است. البتّه معناى این حرف این نیست که هر حادثه‌‌ى سیاسى در کشور اتّفاق مى‌‌افتد، ما باید حتماً در مجلس روضه آن را با یک گرایش خاصّى - حالا یا این طرف، یا آن طرف - بیان کنیم و احیاناً با یک چیزهایى هم همراه باشد؛ نه، امّا فکر انقلاب، فکر اسلام، خطّ مبارکى که امام (رضوان الله علیه) در این مملکت ترسیم کردند و باقى گذاشتند، اینها بایستى در مجموعه‌‌ها و مانند اینها حضور داشته باشد.

چقدر خوب است که در محافل هیئتها، به مسئله‌‌ى قرآن - قرآن‌‌خوانى و معارف قرآنى - اهتمام ورزیده بشود؛ چقدر خوب است که در این نوحه‌‌خوانى‌‌ها مضامین اسلامى، مضامین انقلابى، مضامین قرآنى گنجانده بشود؛ یک وقت هست که سینه میزنند و صد بار با تعبیرات مختلف مثلاً میگویند «حسین واى»، خب این یک کارى است امّا هیچ فایده‌‌اى ندارد و هیچ چیزى از «حسین واى» انسان نمیفهمد و یاد نمیگیرد. یک وقت هست که شما در همین مطلبى که [عزادار] تکرار میکند و حرفى که [با آن] سینه میزند، با زبان نوحه و با زبان شعر، یک مسئله‌‌ى روز، یک مسئله‌‌ى انقلابى، یک مسئله‌‌ى اسلامى، یک معرفت قرآنى را میگنجانید؛ او وقتى تکرار میکند، در ذهن او ملکه میشود؛ این خیلى باارزش است، کارى است که هیچ‌‌کس دیگر غیر از شما نمیتواند این کار را بکند؛ یعنى هیچ رسانه‌‌اى واقعاً قادر نیست که این‌‌جور معارف الهى را با جسم و جان و فکر و روح و احساس و عقل و مانند اینها آمیخته کند. لذا کار کار مهمّى است، کار بزرگى است و امیدواریم که ان‌‌شاءالله خداى متعال بهتان توفیق بدهد و شما را مأجور بدارد که بتوانید به بهترین وجهى ان‌‌شاءالله این کار را پیش ببرید

خلاصه ای از توصیه های مهم امام خامنه ای در هفتم محرم امسال در دیدار با اعضای ستاد مرکزی هیئت رزمندگان اسلام

کامل سخنرانی در سایتkhamenei.ir

کربلایی‌های نامقدس

کربلا با آن همه ظرفیت آدم‌سازی‌اش

اما برای بعضی‌ها نه تنها تقرب نداشت بلکه عامل سقوط شد

...

توفیق داشت روز عاشورا در کربلا باشد، چه لیاقتی!

تازه روز عاشورای61 را هم درک کرد، چه سعادتی!

امام را از نزدیک زیارت کرد، چه زیارتی!!

ولی حیف که اسم‌ش بد در رفت. همه به او می‌گویند: کربلایی شمربن‌ذی‌الجوشن!

این کربلایش است، باید حق داد که امروز هم هنوز قصه جاری است

کربلا...کدام کربلا؟

امام حسین...کدام امام حسین؟

هیات ...کدام هیات؟

اگر در تاریخ "مسجد ضرار" داشتیم بعید نیست وجود "هیات ضرار"ها

نباید فریب عناوین را خورد...

فتأمل!