در اوج شلوغی به حرم رفتن، خودخواهی انسان را از بین می‌برد
هیچ فکر کرده‌اید چرا در مواقع خلوت، حرم
رفتن را بیش‌تر دوست داریم؟
ما خودمان را و لذت فردی خودمان را به همه چیز ترجیح می‌دهیم. شاید عجیب باشد ولی حقیقت آن است که ما امام را انحصاری برای خودمان می‌خواهیم. در اعماق انتظاراتمان –که شاید در اولین دیدار مشخص ننماید- این نوع نگاه اصلا به فکر ازدیاد زائر و شلوغ شدن حرم نیست. ما به فکر عاشق‌پروری برای امام حسین نیستیم!
خلاصه آن‌که می‌خواهیم امام دربست در اختیار خود ما باشد، البته یک سؤال دیگر ایجاد می‌شود: آیا امام در همه حالات توجهش به زائر نیست؟ آیا کمی و زیادی زائر بر عنایت امام تأثیر می‌گذارد؟ بی‌شک خیر
پس مشکل تا این‌جا دو تاشد: هم "خودخواهیم" هم "امام‌نشناس"!
و نکته بعد اینکه اثر اجتماعی و شکوه شیعه که در شلوغی زائر است را هم دقت نمی‌کنیم.
کوتاه سخن اینکه تنها عرفان اجتماعی نداریم بلکه در عرفان فردی هم دچار خودخواهی و معرفت ناقص به امامیم.
باشد که به برکت عنایت اهل‌بیت عیوبمان رفع شود و به معرفت زیارت نایل شویم!
چه جالب تا خالا از این بعد نگاه نکرده بودم..
با شلوغی حرم مشکلی نیست اینکه زن و مرد قاطی و چسبیده به هم حرکت کنند تو بین الحرمین!!جای عذاب و درد داره(شب نیمه شعبان ما که تا حدود زیادی از زیارت نزدیک بنا به این دلیل منصرف شدیم=توفیقش نبود)